Kategoria: Artykuł

Insulinooporność to zaburzenie homeostazy glukozy, polegające na zmniejszeniu wrażliwości tkanek docelowych na insulinę, pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia w surowicy krwi. Zarówno odpowiednio dobrana dietoterapia z wykorzystaniem modeli żywieniowych, takich jak diety DASH i śródziemnomorska, jak i spersonalizowana suplementacja, znacząco przyczyniają się do poprawy stanu zdrowia pacjenta oraz minimalizowania kosztów społecznych leczenia powikłań insulinooporności.

Suplementacja diety składnikami mineralnymi może być wartościowa, jeśli stosowana jest w uzasadnionych przypadkach, po uwzględnieniu podaży z dietą, a najlepiej po ocenie stanu odżywienia. Nadmierna podaż może zaburzać równowagę organizmu, w tym hormonalną, oraz prowadzić do działań niepożądanych. Ponadto sprzyja interakcjom w zakresie wchłaniania ze składnikami mineralnymi pobieranymi zarówno z diety, jak i z suplementów, a także wspiera rozwój reakcji wolnorodnikowych. Podaż wysokich dawek często wiąże się z występowaniem podobnych objawów jak te, które dotyczą niedoboru wielu składników mineralnych.

W ostatnich latach znacząco wzrosło zainteresowanie suplementami diety. W literaturze naukowej można znaleźć coraz więcej badań dotyczących właściwości prozdrowotnych różnych składników diety. W niniejszym artykule zostały omówione wybrane produkty i składniki o udowodnionym działaniu obniżającym glikemię. Wspomniane suplementy diety mogą być elementem wspomagającym leczenie cukrzycy typu 2 i insulinooporności.

Prawidłowy skład i funkcjonowanie mikrobioty jelitowej mają kluczowe znaczenie dla zachowania zdrowia człowieka. Dysbioza jelitowa jest uważana za jeden z czynników rozwoju otyłości. U osób otyłych mikrobiota jelitowa charakteryzuje się mniejszą różnorodnością oraz zmienioną proporcją rodzajów i gatunków bakterii. Przypuszcza się, że modyfikacja mikrobioty jelitowej może być przydatnym narzędziem w walce z otyłością.

Aktywność fizyczna jest podstawowym elementem zdrowego stylu życia człowieka oraz profilaktyki chorób cywilizacyjnych. Badania sugerują, że sportowcy mają bardziej różnorodną mikrobiotę niż osoby prowadzące siedzący tryb życia z nadmierną masą ciała. Większość badań potwierdza, że regularna aktywność fizyczna o umiarkowanym natężeniu i dopasowana do potrzeb pacjenta wykazuje korzystny wpływ na mikrobiotę i zdrowie jelit.

Rola czynników żywieniowych w profilaktyce chorób nowotworowych jest dobrze udokumentowana. Coraz więcej doniesień potwierdza również zależność między dietą i sposobem żywienia a ryzykiem rozwoju nowotworów skóry. Kwasy tłuszczowe omega-3 i spożycie kofeiny wykazują działanie przeciwnowotworowe, podczas gdy konsumpcja cytrusów i alkoholu może zwiększać ryzyko rozwoju czerniaka. Istotne znaczenie ma również odpowiednie spożycie błonnika pokarmowego i mikroskładników, w tym witamin.

Nowotwory skóry stanowią najliczniejszą grupę nowotworów złośliwych u człowieka. Wśród nich wyróżniamy nowotwory niemelanocytowe (NMSC), do których zaliczają się głównie raki, oraz nowotwory melanocytowe, reprezentowane przez czerniaka. Ta ostatnia choroba jest szczególnie niebezpieczna, wiąże się z wysokim potencjałem tworzenia przerzutów i wysoką śmiertelnością. Profilaktyka pierwotna czerniaka i NMSC opiera się głównie na ochronie skóry przed promieniowaniem ultrafioletowym. W profilaktyce wtórnej najważniejsza jest samokontrola i regularne badania dermatoskopowe. Dermatoskopia stanowi proste i skuteczne narzędzie pozwalające na poprawę wykrywalności nowotworów skóry o 30%. Leczenie postaci wczesnych jest proste i pozwala na uzyskanie 98% przeżyć pięcioletnich. Przerzuty do węzłów chłonnych oraz przerzuty odległe pogarszają rokowanie, jednak wprowadzona przez ostatnią dekadę immunoterapia oraz leki ukierunkowane molekularnie stwarzają nadzieję na wyleczenie u rosnącej liczby chorych.