Dietetyk kliniczny i wykładowczyni specjalizująca się w chorobach metabolicznych i tarczycy. Autorka ponad 50 artykułów naukowych oraz współautorka podręczników akademickich. Zawodowo jest związana z Poradnią Zaburzeń Metabolicznych i Leczenia Otyłości.
e-mail: m.sloma@akademiadk.pl
Insulinooporność (IO) to stan obniżonej wrażliwości tkanek na działanie insuliny przy prawidłowym lub podwyższonym stężeniu tego hormonu. Nieleczona może prowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2 oraz licznych wcześniejszych powikłań. W ciągu ostatnich lat zwiększyła się liczba przekonujących dowodów naukowych na korzystne działanie w poprawie insulinowrażliwości: witaminy D, inozytolu oraz magnezu. Pacjenci przyjmujący preparaty z metforminą mogą wykazywać niedobór B12 wymagający suplementacji.
Insulinooporność to zaburzenie homeostazy glukozy, polegające na zmniejszeniu wrażliwości tkanek docelowych na insulinę, pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia w surowicy krwi. Zarówno odpowiednio dobrana dietoterapia z wykorzystaniem modeli żywieniowych, takich jak diety DASH i śródziemnomorska, jak i spersonalizowana suplementacja, znacząco przyczyniają się do poprawy stanu zdrowia pacjenta oraz minimalizowania kosztów społecznych leczenia powikłań insulinooporności.
Insulinooporność (IO) to stan zmniejszonej odpowiedzi biologicznej tkanek na insulinę, który stanowi główną składową zespołu metabolicznego, jednego z podstawowych problemów zdrowotnych. Zaburzenie może mieć charakter pierwotny, wynikający z uwarunkowań genetycznych, lub wtórny, spowodowany otyłością albo innymi zaburzeniami hormonalnymi [1].
