Suplementacja zwiększająca insulinowrażliwość

Insulinooporność (IO) to stan obniżonej wrażliwości tkanek na działanie insuliny przy prawidłowym lub podwyższonym stężeniu tego hormonu. Zaburzenie może mieć charakter pierwotny (wynikający z uwarunkowań genetycznych) lub wtórny, spowodowany otyłością lub innymi zaburzeniami hormonalnymi. Dopóki trzustka może wytwarzać wystarczającą ilość insuliny, kompensując słabą odpowiedź komórek, glikemia może być utrzymana na prawidłowym poziomie. Z biegiem czasu proces ten prowadzi do wyczerpania zdolności wydzielniczych trzustki i pojawienia się stanu przedcukrzycowego, a następnie cukrzycy typu 2. Wśród innych powikłań wymienia się m.in. bezdech senny, dnę moczanową, zaburzenia lipidowe, choroby układu sercowo-naczyniowego, niealkoholowe stłuszczenie wątroby oraz zwiększone ryzyko niektórych nowotworów [1]. Obecnie w praktyce klinicznej insulinooporność diagnozuje się na postawie oznaczenia stężenia insuliny i glukozy na czczo, dzięki czemu możliwe jest obliczenie homeostasis model assesment-insulin resistance (HOMA-IR). W warunkach fizjologicznych wartość tego współczynnika wynosi 1,0. Za insulinoopornością przemawiają wartości większe niż 2,0 [2, 3]. Podstawą leczenia insulinooporności jest modyfikacja stylu życia bazująca na modyfikacji nieprawidłowych nawyków żywieniowych, redukcji masy ciała, wdrożeniu aktywności fizycznej oraz higienie snu. Wśród modeli dietetycznych rekomendowanych pacjentom z IO można wymienić m.in. di...