Witamina C

Witamina C jest umowną nazwą mieszaniny kwasu L-askorbinowego i L-hydroaskorbinowego. Kwas ten został wyizolowany po raz pierwszy pod koniec lat 20. XX w. przez Alberta Szenta-Gyorgyia, który wspólnie z Tadeuszem Reichsteinem opracował jego strukturę, za co został uhonorowany Nagrodą Nobla. Witamina C jest związkiem egzogennym, którego organizm nie jest w stanie sam zsyntezować i magazynować, dlatego musi być on dostarczany stale z pożywieniem. Co ciekawe, większość zwierząt ze względu na obecność w wątrobie oksydazy L-gulono-gamma-laktonowej ma zdolność samodzielnej syntezy kwasy askorbinowego. 
Nazwa chemiczna witaminy C pochodzi od łacińskiego określenia szkorbutu – scorbutus. Dotykał on najczęściej marynarzy, którzy odbywając dalekomorskie rejsy, nie mieli dostępu do świeżych warzyw i owoców. 

Właściwości fizyczne i chemiczne 

Czysta chemicznie witamina C będąca produktem syntezy jest bezwonnym, białym proszkiem o charakterystycznym kwaśnym smaku. Rozpuszcza się w wodzie oraz rozcieńczonych alkoholach. W roztworze witamina C jest termolabilna i wrażliwa na zmieniające się pH. Po podaniu doustnym wchłania się do organizmu w 70–80%, co zawdzięcza dobrej rozpuszczalności w wodzie i transportowi aktywnemu w proksymalnej części jelita i dwunastnicy. Wchłanianie witaminy C mogą zaburzać wymioty, zespół złego wchłaniania, zaburzenia czynności jelit, palenie papierosów, a nawet stosowanie niektórych leków, np. aspiryny. Ze względu na swoją budowę witamina C nie jest magazynowana w organizmie, chociaż największe jej ilości notuje się nadne...