BETULINA – mała WIELKA cząsteczka

Brzoza (łac. Betula) – w stanie naturalnym występuje w strefie arktycznej i umiarkowanej Europy, w Azji i Ameryce Północnej. Ma białą, łuszczącą się okrężnie korę, a młode gałązki są zwykle ciemne, nagie i ociekają kropelkami żywicy. W Polsce występuje głównie brzoza brodawkowata (łac. Betula pendula Roth), a także brzoza omszona, niska, karłowata czy ojcowska. W ziołolecznictwie wykorzystuje się brzozę brodawkowatą. Plemiona słowiańskie, celtyckie czy skandynawskie uważały brzozę za symbol sił natury, symbol przejścia od zimy do lata, od śmierci do życia. W północno-wschodniej Polsce uważano brzozę za drzewo przynoszące szczęście. Cechą naturalną brzeziny jest bardzo wczesne pojawianie się liści, wcześniej niż u innych drzew, co przyczyniło się do uznania brzozy jako symbolu płodności i witalności. Za sprawą jej delikatnego, jak na drzewo, wyglądu, brzozę kojarzy się z kobiecością. Z nią łączono kult słowiańskiej bogini Matki Ziemi Makoszy. Brzoza dla Słowian była drzewem boskim. Posadzona na grobie zmarłego miała stanowić schronienie dla jego duszy. Po chrystianizacji wierzeń brzozę często wykorzystywano jako materiał na krzyże nagrobne [1]. 

Od zawsze też wierzono w niezwykłą moc brzozy. Jej właściwości lecznicze znane były już w średniowieczu. Opisywała je m.in. św. Hildegarda...