Właściwości prozdrowotne oleju z czarnuszki i znaczący jej wpływ w leczeniu dny moczanowej

Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa), nazywana również czarnuchą, zielem faraonów, kminem egipskim czy też panną w zieleni lub kąkolnicą, zróżnicowaną terminologię zawdzięcza prawdopodobnie swojemu intensywnie czarnemu umaszczeniu. W ostatnim czasie, ta niepozorna jednoroczna roślina z gatunku roślin jaskrowatych (łac. Ranunculaceae) zyskuje coraz większą popularność. Od przynajmniej 2000 lat wykorzystywana jest jako przyprawa, dodatek do żywności i środek leczniczy [1]. 

Czarnuszka siewna była prawdopodobnie stosowana już za czasów faraonów, gdyż jej nasiona umieszczano w sarkofagach – wówczas krążyło przekonanie, iż jej działanie jest niezwykle korzystne i może „wyleczyć wszystko oprócz śmierci”. Lekarze w starożytnej Grecji używali czarnuszki w leczeniu bólów głowy, zęba lub uczucia zatkanego nosa. Z czarnuszką spotykamy się również w pracach ojców medycyny i farmacji: Hipokratesa, Pliniusza, Galena, Avicenny, Dioskorydesa. W Polsce pisali o niej Marcin z Urzędowa, Syreniusz i ksiądz Jan Krzysztof Kluk. W medycynie tradycyjnej na subkontynencie indyjskim czarnuszka do tej pory stosowana jest m.in. w leczeniu astmy [2].

Nasiona czarnuszki mogą być spożywane w formie surowej jako dodatek do sałatek czy jako smakowite dopełnienie domowego pieczywa. Obecnie popularne wytwory z nasion czarnuszki to przede wszystkim nalewki oraz oleje powstające w wyniku tłoczenia na zimno. Olej ma barwę miodową do ciemnobrązowej, smak nieco podobny do smaku piepr...