Probiotyki w leczeniu biegunki wywołanej przez Clostridium difficile

Charakterystyka Clostridium difficile

Clostridium difficile (C. difficile) to Gram-dodatnia, beztlenowa bakteria. Środowiskiem jej występowania jest woda, gleba, a także przewody pokarmowe ludzi oraz zwierząt. Ma ona zdolność wytwarzania przetrwalników (spor). Właśnie ta cecha umożliwia jej przetrwanie w organizmie oraz transmisję lub reaktywację zakażania. Dodatkowo spory są niewrażliwe na wysokie temperatury, kwasy oraz środki czystości [1]. Wyróżnia się dwa szczepy C. difficile – te, które nie wytwarzają toksyn oraz toksynotwórcze. Te pierwsze nie są niebezpieczne dla zdrowia, ponieważ nie dochodzi do zakażenia. Szczepy toksynotwórcze C. difficile wytwarzają dwa główne rodzaje toksyn: A i B. Niektóre także wytwarzają toksynę binarną CDT. Toksyny A i B przyłączają się w jelicie do enterocytów, zaburzając ich metabolizm komórkowy. Dochodzi do naruszenia integralności cytoszkieletu, połączeń międzykomórkowych, a także apoptozy komórek nabłonka jelitowego. Toksyny wpływają także na produkcję cytokin prozapalnych. Wszystkie te procesy prowadzą do rozwoju zapalenia jelita grubego oraz biegunki [2–3]. 

Charakterystyka zakażeń wywołanych przez C. difficile

Do chorób związanych z zakażeniem Clostridium difficile zalicza się biegunkę poantybiotykowa, poantybiotykowe zapalenie okrężnicy oraz rzekomobłoniaste zapalenie jelit [4]. 

Jednym z głównych czynników ryzyka prowadzących do zakażenia bakterią jest antybiotykoterapia oraz zaburzenia mikrobioty jelitowej nią wywołane. U osób zdrowych kolonizacja jelita przez C. difficile nie prowadzi do wystąpienia objawów. Je...