Kurkumina – cudowny nutraceutyk?

Kurkumina może pochwalić się naprawdę imponującą historią. W medycynie naturalnej ceniona była już tysiące lat temu, a spektrum jej zastosowań było niezwykle szerokie. Stanowiła remedium na nadmierny apetyt, żółtaczkę i inne schorzenia wątroby oraz układu trawiennego. Stosowano ją także na bóle zębów i bóle menstruacyjne, w leczeniu kolki, jako środek usprawniający gojenie się ran i zmniejszanie przebarwień skórnych. Związana jest głównie z Ajurwedą, oznaczającą naukę długiego życia, a dzisiaj zaliczaną do tzw. Complementary and Alternative Medicine (CAM) [1]. Szczęśliwie kurkumina coraz częściej kojarzona jest nie tylko z alternatywnymi metodami terapeutycznymi. Przyciąga uwagę naukowców i klinicystów jako tzw. nutraceutyk oraz związek, który sam w sobie lub w postaci pochodnych może znaleźć zastosowanie w klinice – jako lek.
Kurkumina to roślinny związek pozyskiwany z kłącza ostryżu długiego (Curcuma longa L.) zwanego popularnie kurkumą lub szafranem indyjskim. Do substancji najbardziej aktywnych tej rośliny należą związki polifenolowe określane jako kurkuminoidy, stanowiące od 3 do 5% wszystkich zawartych w niej substancji [2]. 
Co ciekawe, z historią tego związku ściśle związani są polscy badacze, bowiem w 1910 r. to właśnie polscy chemicy ustalili jego strukturę przestrzenną. Wart podkreślenia jest również fakt, że kurkumina...