WZJG i dysbioza jelitowa – rola probiotykoterapii

Charakterystyka WZJG

Nieswoiste choroby zapalne jelit, do których zalicza się głównie wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) i chorobę Leśniowskiego-Crohna (ChLC), to przewlekłe i postępujące choroby układu pokarmowego o nieznanej etiologii. Mogą wystąpić w każdym wieku, chociaż najczęściej diagnozuje się je między 15. a 35. rokiem życia. Patogeneza NChZJ jest wieloczynnikowa i uważa się, że ważną rolę odgrywa tu wzajemne oddziaływanie czynników środowiskowych, mikrobioty jelitowej oraz układu immunologicznego u osób o predyspozycjach genetycznych [2]. Dotychczas scharakteryzowano blisko 70 czynników mogących wpływać na rozwój NChZJ. Wśród nich wymienia się m.in. palenie tytoniu, dietę niskobłonnikową, bogatą w tłuszcze nasycone oraz przetworzoną żywność, spożywanie alkoholu, ekspozycje na antybiotyki czy kolonizację jelitowo-wątrobowymi gatunkami bakterii z rodzaju Helicobacter, innymi niż Helicobacter pylori [3]. 
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego dotyczy głównie samej błony śluzowej jelita, nie jest to zapalenie pełnościenne, co odróżnia je od pełnościennego zapalenia, które ma miejsce w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna. W 2023 roku odnotowano 5 milionów przypadków WZJG na całym świecie – zwłaszcza w krajach rozwiniętych, a wynik ten wciąż niechlubnie rośnie. U pacjentów zwykle występuje krwawa biegunka, uczucie parcia na jelita, nietrzymanie stolca i skurczowy ból brzucha. Niektóre osoby odczuwają nadmierne zmęczenie, mają podwyższoną temperaturę i zauważalny spadek masy ciała. Część pacjentów z WZJG wykazuje objawy pozajelitowe – zapalenie stawów czy zapalenie dróg żółciowych. Rozpoznanie choroby opiera się na połączeniu wyników klinicznych, biologicznych, endoskopowych i histologicznych [4, 5]. 
W badaniach histopatologicznych wycinków pobranych w trakcie kolonoskopii, w zależności od aktywności zmian zapalnych, można wyróżnić 3 fazy choroby – aktywne zapalenie, gojenie i remisję. W fazie aktywnego zapale...