Problematyka ciała i cielesności w ujęciu psychologicznym i dietetycznym

Ciało i cielesność od wieków były przedmiotem zainteresowania przedstawicieli zarówno nauki (filozofów, teologów, lekarzy), jak i sztuki (malarzy, rzeźbiarzy, aktorów, tancerzy). Pod koniec XX wieku koncentracja na cielesności i ocena osoby przez jej pryzmat nabrały tak dużego znaczenia, iż owa współczesność zaczęła być postrzegana jako okres „zsomatyzowania społeczeństw”[1]. Ciało stało się naszym komunikatem dla świata zewnętrznego. Towarzyszy nam od pierwszych do ostatnich chwil istnienia. Zawiera osobistą historię życia każdego z nas – wraz ze wszystkimi indywidualnymi, społecznymi i kulturowymi aspektami [2].
Szacunek do ciała, odczuwanie go i obserwacja pozwalają nam docenić siebie i rozwijać poczucie własnej wartości. Jak mawiał Dawid W. Krueger: „Ciało i jego rozwijająca się reprezentacja umysłowa stanowią podwaliny poczucia siebie” [3].
Dzięki takiej postawie możemy żyć pełnią życia i wpływać świadomie na budowanie poczucia własnej wartości. Pozytywny kontakt z cielesnością, a co za tym idzie – także z seksualnością, przyczynia się do rozwoju tożsamości oraz wzmacnia zaufanie do samych siebie [4]. Zarówno w psychologii, jak i psychoterapii ciało zajmuje szczególne miejsce i wymaga wyjątkowej troski wyrażającej się gotowością do zobaczenia i usłyszenia tego, co sobą wyraża. Często to właśnie cielesność terapeuty, jak i klienta-pacjenta stanowi pierwszą podstawową barierę komunikacyjną. Cielesność jest również pierwszą przestrzenią, w której może się zamanifestować akceptacja bądź jej brak, oczekiwania i próby ich spełnienia, gotowość do bliskości i próby jej unikania, a także wrażliwość na komunikaty i świat drugiego człowieka [5].
Jak dziś układają się relacje cz...