Postępowanie żywieniowe u kobiety po diecie redukcyjnej

Prawidłowo prowadzona dietoterapia nie powinna wiązać się z jakimkolwiek ryzykiem zdrowotnym. Zmiana nawyków żywieniowych u większości osób wpływa na wzrost sił witalnych, lepsze samopoczucie, a niejednokrotnie poprawę kondycji cery, włosów i paznokci. Sytuacja może wydawać się trudna, kiedy mamy do czynienia z deficytem kalorycznym. Zwróćmy uwagę, że odchudzając się, nie tylko należy dbać o odpowiednią liczbę kilokalorii w diecie, ale także o jej wartość odżywczą (ile dostarczymy gramów białka, nienasyconych kwasów tłuszczowych czy sacharozy). Jeżeli mamy do czynienia ze znaczącą otyłością, to odchudzanie powinno być procesem, w trakcie którego stopniowo zmieniamy nawyki żywieniowe naszego pacjenta. W warunkach domowych nie zaleca się stosowania diet o kaloryczności < 1000 kcal/dzień. Obecnie modne są aplikacje, które umożliwiają oszacowanie kaloryczne, ale zwróćmy uwagę, że wartość energetyczna to nie wszystko. Tym bardziej przy ograniczeniach kalorycznych samoczynnie zmniejsza się prawdopodobieństwo dostarczenia odpowiedniej ilości witamin, składników mineralnych i związków bioaktywnych. Dodatkowym zagrożeniem jest nieumiejętne stosowanie diet odchudzających i jednocześnie eliminacyjnych (przykładowo rezygnacja z nabiału, mięsa czy nasion roślin strączkowych).
Dieta odchudzająca (ubogoenergetyczna) bazuje na deficycie kalorycznym, który w zależności od podstawowej i całkowitej przemiany materii wynosi 500–1000 kcal/dzień. W związku z powyższym nie istnieje jedna uniwersalna kaloryczność diety redukcyjnej, która byłaby odpowiednia dla wszystkich osób. Bardzo często u osób z wyjściową wysoką masą ciała (> 100 kg) na początku postępowania dietetyc...