Sezon jesienno-zimowy wiąże się z wyraźnym wzrostem zachorowań na infekcje układu oddechowego o etiologii wirusowej. Dominują zakażenia grypą, RSV, rinowirusami oraz koronawirusami. Przebieg choroby jest zazwyczaj łagodny i samoograniczający. Diagnostyka opiera się głównie na ocenie klinicznej. Leczenie ma charakter objawowy i nie wymaga antybiotykoterapii, chyba że istnieje podejrzenie nadkażenia bakteryjnego. W profilaktyce kluczowe znaczenie mają szczepienia, higiena rąk, wietrzenie pomieszczeń, unikanie skupisk ludzkich, suplementacja witaminy D oraz codzienna aktywność fizyczna i zdrowa dieta.
Autor: Szymon Błaszak
Lekarz w trakcie specjalizacji z medycyny rodzinnej zajmujący się obesitologią. Uzyskał certyfikat Polskiego Towarzystwa Leczenia Otyłości (PTLO). Prowadzi w Poznaniu Gabinet Obesitologiczny, który również został certyfikowany przez PTLO jako miejsce zapewniające kompleksowe, zgodne ze standardami leczenie
H. pylori to gram-ujemna, mikroaerofilna bakteria kolonizująca błonę śluzową żołądka, występująca u 70–90% osób w krajach rozwijających się i u 20–50% w krajach rozwiniętych. W Polsce zakażenie dotyczy 60–70% populacji. Rozprzestrzenia się drogą gastro-oralną lub fekalno-oralną. Zakażenie może powodować powikłania, takie jak przewlekłe zapalenie żołądka, wrzody żołądka czy raka gruczołowego żołądka. Diagnostyka obejmuje metody inwazyjne i nieinwazyjne. Leczenie, czyli eradykacja bakterii, polega na antybiotykoterapii w połączeniu z inhibitorem pompy protonowej (PPI) i umożliwia zapobieganie powikłaniom.
Artykuł, który niedawno ukazał się w „International Journal of Obesity” przedstawił nowy model próbujący wyjaśnić globalny wzrost otyłości, integrujący wcześniej istniejące hipotezy. Autorzy wyróżnili cztery główne modele patogenezy otyłości: model równowagi energetycznej, węglowodanowo-insulinowy, REDOX i obesogenów. Obesogeny powszechnie pojawiły się w żywności w latach 60. ubiegłego wieku, co zbiegło się ze statystycznym wzrostem częstości występowania otyłości. Obesogeny mogą być punktem wyjścia integrującym pozostałe teorie. Leczenie otyłości powinno być kompleksowe i obejmować zarówno farmakoterapię, jak i edukację żywieniową pacjentów w zakresie unikania obesogenów.
Otyłość u mężczyzn, zwłaszcza otyłość brzuszna, jest ściśle związana z dysfunkcjami metabolicznymi, prowadzącymi do zespołu metabolicznego, zwiększonego ryzyka sercowo-naczyniowego i zaburzeniami gospodarki hormonalnej. U tych mężczyzn otyłość prowadzi również do wtórnego hipogonadyzmu (MOSH), co ma bezpośredni wpływ na zdrowie reprodukcyjne mężczyzn, włączając w to obniżoną płodność i dysfunkcję seksualną. Ponadto mężczyźni chorujący na otyłość częściej zmagają się z depresją i stanami lękowymi. Kluczowe znaczenie w zapobieganiu powikłaniom otyłości ma jej leczenie poprzez redukcję masy ciała i nowoczesną farmakoterapię.
Otyłość stanowi globalną pandemię, dotykającą 13% populacji świata. Częściej chorują na nią kobiety, które szczególnie po menopauzie są bardziej podatne na rozwój otyłości brzusznej, co zwiększa ryzyko chorób serca i nowotworów. Otyłość jest również związana z depresją, wzajemnie nasilając obie te choroby. U kobiet w wieku reprodukcyjnym otyłość wpływa na płodność i cykle menstruacyjne. Istnieją powiązania między otyłością a PCOS. Leczenie obejmuje zmianę stylu życia i farmakoterapię, przy obiecujących doniesieniach na temat stosowania analogów GLP-1. Konieczne są środki zapobiegawcze skierowane do kobiet i zrozumienie różnic płciowych w leczeniu i prewencji otyłości.
Rozwój farmakoterapii otyłości budzi nadzieję na zastąpienie chirurgii bariatrycznej. Jednakże, chirurgia pozostaje ważną opcją terapeutyczną, szczególnie dla zaawansowanych przypadków otyłości. Zabiegi bariatryczne wpływają na hormony regulujące apetyt i metabolizm, skutecznie redukując masę ciała i poprawiając ogólny stan zdrowia. Farmakoterapia otyłości może być alternatywą lub uzupełniać leczenie chirurgiczne. Obydwie metody mają swoje zalety i wady, a wybór właściwej terapii wymaga indywidualnego podejścia do każdego pacjenta.
Otyłość jest obecnie uznawana za przewlekłą chorobę o istotnych konsekwencjach zdrowotnych, psychologicznych, społecznych i ekonomicznych. Stosowanie liraglutydu, analogu GLP-1 początkowo wykorzystywanego w leczeniu cukrzycy, przynosi obiecujące wyniki w redukcji masy ciała. Liraglutyd działa na ośrodek głodu i sytości w OUN, zmniejszając apetyt. Połączenie liraglutydu z interwencjami niefarmakologicznymi, takimi jak dieta i aktywność fizyczna, jest kluczowe dla długoterminowego sukcesu. Liraglutyd stanowi przełom w leczeniu otyłości, jednak powinien być rozważany jako część kompleksowego podejścia terapeutycznego.