Obesogeny – czy są przyczyną pandemii otyłości?

Niedawno w „International Journal of Obesity” ukazał się artykuł zatytułowany Obesogens: a unifying theory for the global rise in obesity, w którym autorzy podjęli się próby stworzenia nowej teorii wyjaśniającej przyczyny nieustannego wzrostu częstości występowania otyłości na świecie, która unifikowałaby dotychczas istniejące hipotezy [1]. Jest to niezwykle trudne zadanie, szczególnie uwzględniając skomplikowaną patogenezę choroby otyłościowej. Zainspirowało mnie to do napisania tego artykułu, w którym poza przedstawieniem najważniejszych wniosków płynących z powyższej pracy naukowej, chciałbym skupić się na implikacjach klinicznych przydatnych w codziennej pracy z pacjentami.
Świat zmaga się obecnie z pandemią otyłości i jest to niezaprzeczalny fakt. Według danych szacunkowych na świecie już u 39% osób można rozpoznać nadwagę, u 13% otyłość (dane WHO) [2], a prognozy wskazują na utrzymujący się trend wzrostowy. Niejasne są jednak przyczyny tego stanu rzeczy. Doszukiwać się można ich w czterech głównych modelach patogenetycznych otyłości – model równowagi energetycznej [3, 4], model węglowodanowo-insulinowy [5], model REDOX (redukcyjno-oksydacyjny) [6, 7] oraz model obesogenów [8]. Wiedząc jak heterogenną grupą pacjentów są chorzy z otyłością, można z dużą pewnością założyć, że żaden z tych modeli nie okaże się prawdziwszy od pozostałych – choroba ta u...