Niedokrwistość w nieswoistych zapaleniach jelit

Niedokrwistość jest jednym z częstszych układowych powikłań w przebiegu nieswoistych zapaleń jelit (NZJ), do których zalicza się chorobę Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz makroskopowe zapalenie jelita grubego. Wpływa ona na ogólny stan kliniczny osoby chorej, przyczynia się do pogorszenia jakości życia oraz jest powszechną przyczyną hospitalizacji. Niedokrwistość towarzysząca NZJ wymaga zatem odpowiedniego monitorowania oraz wdrożenia zindywidualizowanego leczenia [1, 2]. 

Przyczyny niedokrwistości w przebiegu nieswoistych zapaleń jelit

Nieswoiste zapalenia jelit stanowią przewlekłe schorzenia układu pokarmowego o wieloczynnikowej etiologii, w przebiegu których wyróżnia się okresy remisji oraz zaostrzeń. Choroby te mogą przebiegać z licznymi pozajelitowymi powikłaniami, wśród których najczęstszym jest niedokrwistość. Szacuje się, że w zależności od badanej populacji może obejmować ona od 6 do 74% chorych z NZJ [3]. Tym samym w ostatnich latach podkreśla się znaczenie leczenia niedokrwistości, jako ważnego elementu terapeutycznego nieswoistych zapaleń jelit [4].

Etiopatogeneza niedokrwistości w NZJ jest złożona. Do jej najczęstszych przyczyn zalicza się niedobór żelaza, który stwierdzany jest u 49–74% chorych (rys. 1) [5]. Obniżone stężenie żelaza w przypadku nieswoistych zapaleń jelit jest wynikiem przewlekłej utraty krwi (jawnej bądź utajonej) ze zmienionej zapalnie błony śluzowej jelita, zaburzeń wchłaniania lub błędów dietetycznych, w tym jego niedostatecznej podaży wraz z pożywieniem. Ponadto osoby z aktywną postacią choroby często ograniczają podaż pokarmów na skutek bólów brzucha czy objawów dyspeptycznych, co dodatkowo pogłębia niedobory żelaza i prowadzi do ni...