Mięśniaki macicy i endometrioza miednicy mniejszej – rozpoznanie i leczenie

Mięśniaki macicy są najczęstszymi nowotworami łagodnymi dróg rodnych występującymi u kobiet. Częstotliwość ich występowania wzrasta wraz z wiekiem. Mogą być diagnozowane nawet u 80% kobiet po 50. r.ż. Bardzo często są rozpoznawane podczas rutynowej wizyty kontrolnej u ginekologa. Guzy te w wielu przypadkach nie wywołują żadnych objawów, szczególnie gdy są umiejscowione śródściennie i mają niewielkie rozmiary [1].
Mięśniaki macicy są łagodnymi guzami wywodzącymi się z mięśni gładkich macicy (miometrium), a ich wzrost jest uzależniony od estrogenu i progesteronu – hormonów produkowanych głównie przez jajniki [2, 3]. Ryzyko rozwoju w obrębie mięśniaka macicy nowotworu złośliwego – mięsaka macicy – jest niewielkie i wynosi około 0,1–0,8%. W bardzo rzadkich przypadkach mięsak macicy rozwija się de novo, czyli bez związku z mięśniakiem macicy [4].
Do czynników ryzyka rozwoju mięśniaków macicy (tab. 1) należą: afrykańskie pochodzenie, wiek powyżej 40 lat, wczesny wiek pierwszej miesiączki, wywiad rodzinny w kierunku mięśniaków, otyłość oraz nierództwo. Pod uwagę bierze się również wpływ diety bogatej w czerwone mięso oraz spożywanie alkoholu. 
Do czynników zmniejszających ryzyko wystąpienia mięśniaków (tab. 1) należą m.in. wielorództwo, późny wiek wystąpienia pierwszej miesiączki (po 16. r.ż.), palenie papierosów oraz stosowanie doustnej antykoncepcji hormonalnej [5]. 
Mięśniaki są klasyfikowane w zależności od umiejscowienia w macicy na podśluzówkowe (posiadające łączność z jamą macicy), śródścienne (umiejscowione w mięśniu macicy) oraz podsurowicówkowe (rosnące na zewnątrz macicy). Szczegółowa klasyfikacja według Międzynarodowej Federacji Ginekologii i Położnictwa (FIGO, fr. Fédération internationale de gynécologie et d’obstétrique) widoczna jest w tab. 2 [4, 6].
Mięśniaki...