Fitoterapia i probiotykoterapia w hiperandrogenizmie u kobiet

Hiperandrogenizm u kobiet wiąże się z podwyższonym poziomem testosteronu, wysokim indeksem wolnych androgenów (FAI, ang. Free Androgen Index), co oznacza nieproporcjonalny stosunek testosteronu do globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG, ang. Sex Hormone-Binding Globulin) oraz zwiększonym poziomem androgenów produkowanych przez nadnercza, w tym siarczanu dehydroepiandrosteronu (DHEAS, ang. Dehydroepiandrosterone Sulfate) [1, 2].
Hiperandrogenizm u kobiet może wynikać z różnych przyczyn. Wśród nich wymieniamy:

• zespół policystycznych jajników (PCOS, ang. Polycystic Ovary Syndrome), 
• wrodzony przerost nadnerczy (CAH, ang. Congenital adrenal hyperplasia),
• zespół Cushinga,
• nowotwory jajników,
• nowotwory nadnerczy,
• otyłość,
• hiperinsulinemia [2–6].
   

Warto zauważyć, że hiperandrogenizm u pacjentek może pojawić się również po menopauzie lub mieć charakter idiopatyczny [2].
Kobiety cierpiące na hiperandrogenizm mogą doświadczać szeregu objawów, wśród których znajdują się zwiększone owłosienie ciała (hirsutyzm), które ocenia się standaryzowaną skalą Ferrimana-Gallweya (FG) [7], problemy skórne, takie jak trądzik, nadmierna produkcja łoju oraz łysienie androgenowe [3, 7]. 
Dodatkowo stan ten może prowadzić do problemów z płodnością [1]. Nie wszystkie kobiety z hiperandrogenizmem doświadczają objawów klinicznych tego zaburzenia, takich jak hirsutyzm. U niektórych pacjentek występuje hiperandrogenizm biochemiczny bezobjawowy [8]. 
Przyczyną hiperandrogenizmu jest zakłócenie normalnego procesu rozwoju pęcherzyków jajnikowych, co manifestuje się przedwczesnym ich dojrzewaniem, zahamowaniem wzrostu oraz nieprawidłową budową jajników, w tym zwiększoną liczbą pęcherzyków antralnych oraz powiększeniem jajników [9, 10]. Kolejna potencjalna przyczyna to obniżona wrażliwość komórek na insulin...