Probiotyki i postbiotyki w leczeniu insulinooporności

Enigmatycznie brzmiąca insulinooporność to zaburzenie metaboliczne, które predysponuje do rozwoju stanu przedcukrzycowego i ostatecznie cukrzycy typu 2, a także wystąpienia problemów sercowo-naczyniowych. W większości przypadków do rozwoju insulinooporności dochodzi wskutek zwiększenia zawartości tkanki tłuszczowej. W terapii insulinooporności podstawę stanowi postępowanie niefarmakologiczne – modyfikacja stylu życia, szczególnie w obszarze sposobu odżywiania i aktywności fizycznej [1, 2]. Ze względu na powiązanie mikrobioty jelitowej z patogenezą insulinooporności oraz obiecujące wyniki badań klinicznych z wykorzystaniem terapii probiotycznej w insulinooporności coraz częściej w terapii tego zaburzenia metabolicznego stosuje się wspomagająco probiotyki i postbiotyki. 

Definicja insulinooporności

Insulina to anaboliczny hormon wytwarzany przez trzustkę, a dokładniej przez komórki β trzustki (wyspy Langerhansa), w celu regulacji stężenia glukozy w surowicy krwi (poprzez zwiększenie wychwytu glukozy przez tkankę mięśniową i tłuszczową). Insulinooporność to stan zmniejszonej wrażliwości tkanek docelowych na działanie insuliny mimo prawidłowego lub podwyższonego stężenia tego hormonu w surowicy krwi [1, 2]. Wyróżnia się trzy mechanizmy zaburzeń prowadzące do wystąpienia insulinooporności: przedreceptorowy, receptorowy i postreceptorowy. Za insulinooporność przedreceptorową może odpowiadać nieprawidłowa budowa cząsteczek insuliny (mutacja genu), obecność przeciwciał wiążących cząsteczki prawidłowej insuliny (klasy IgG) we kr...