Postępowanie żywieniowe w chorobie Gravesa-Basedowa

Wskazówki dietetyczne dla pacjentów z chorobami tarczycy dotyczą głównie postępowania w niedoczynności tarczycy czy chorobie Hashimoto, z kolei dane na temat diety w nadczynności tarczycy są zdecydowanie uboższe, a to zapewne dlatego, że częstość występowania nadczynności w populacji ogólnej jest zdecydowanie mniejsza. Abstrahując od powyższych informacji, warto zaznaczyć, że postępowanie dietetyczne w nadczynności tarczycy jest nie mniej ważne i wpływa w zasadniczy sposób na jakość życia i stan odżywienia pacjenta.
Tarczyca to niezwykle interesujący gruczoł w kontekście jego oddziaływania na metabolizm człowieka. Jak wiadomo, hormony wydzielane przez gruczoł tarczowy wpływają na szereg procesów w organizmie, m.in. regulują dojrzewanie i różnicowanie komórek, są niezbędne do prawidłowego wzrostu, zwiększają termogenezę (wytwarzanie ciepła) oraz modulują metabolizm białek, tłuszczów i węglowodanów [1]. Cechy charakterystyczne nadczynności tarczycy wpływające na stan odżywienia to:

• osłabienie,
• spadek masy ciała pomimo apetytu,
• zmniejszenie masy mięśniowej; osłabienie i nadmierna męczliwość mięśni,
• nadmierne pobudzenie psychoruchowe,
• rozregulowany rytm wypróżnień – biegunki.

Choroba Gravesa-Basedowa to schorzenie autoimmunologiczne polegające na produkcji przez organizm immunoglobulin klasy IgG, które swym działaniem przypominają funkcję TSH, a tym samym stymulują gruczoł tarczowy do nadmiernej produkcji hormonów (tyroksyna i trójjodotyronina). Nadmiar wspomnianych hormonów prowadzi następczo do wystąpienia objawów w postaci orbitopatii tarczycowej (oftalmopatia – zewnętrzny objaw to wytrzeszcz oczu) i wola miąższowego [2]. Cechą charakterystyczną, istotną dla dietetyka, jest to, że...