Insulinooporność jako zaburzenie
Insulinooporność jest stanem obniżonej wrażliwości tkanek na insulinę. Występuje zarówno w sytuacji prawidłowego, jak i podwyższonego poziomu tego hormonu. Może wykazywać charakter pierwotny, uwarunkowany genetycznie, lub wtórny, czyli nabyty. Insulina jest hormonem, który działa poprzez specyficzne receptory insulinowe i odpowiada m.in. za:
- transport glukozy do komórek organizmu,
- obniżenie stężenia glukozy we krwi,
- zwiększenie syntezy tłuszczów,
- magazynowanie glukozy przez tkanki,
- aktywację enzymów biorących udział w biosyntezie białek,
- hamowanie enzymów rozkładających białka,
- hamowanie lipolizy i beta-oksydacji oraz zwiększenie lipogenezy [1].
W insulinooporności dochodzi do sytuacji, w której transport glukozy jest znacznie mniej efektywny, co może skutkować niedoborem glukozy w komórce [2].
POLECAMY
Łaknienie a apetyt
W literaturze łaknienie definiowane jest jako pragnienie spożycia określonego pokarmu. Odczuwane jest przez większość osób. Jednak to różnice międzyosobnicze decydują o częstości i intensywności doświadczania głodu, łaknienia i apetytu. Głód i apetyt to dwa odmienne stany [3].
Głód jest fizjologicznym stanem organizmu najczęściej wywołanym niedoborem konkretnych składników odżywczych, czyli jest potrzebą biologiczną, która ma na celu uzupełnienie braków. Głód można zaspokoić każdym rodzajem żywności. A...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
