Rola interwencji żywieniowej w przebiegu choroby Hashimoto

Choroba Hashimoto to inaczej przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy, które jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy we wszystkich grupach wiekowych [1], a zespół policystycznych jajników jest najczęstszą endokrynopatią i dotyczy ok. 10% kobiet w wieku rozrodczym [2]. Choroba Hashimoto rozwija się przez wiele lat, nie dając żadnych objawów do czasu, gdy tarczyca traci zdolność wytwarzania hormonów. W przebiegu tego schorzenia dochodzi do jawnej lub subklinicznej niedoczynności tarczycy, której pierwszym sygnałem może być niespodziewany przyrost wagi. Niski poziom hormonów tarczycy wiąże się z konkretnymi zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak wzrost pH w żołądku, zmiana składu żółci, zmniejszeniem ilości krwi obwodowej, niedokrwistością, słabą tolerancją zimna, suchą skórą oraz zmniejszoną tolerancją wysiłku fizycznego, jak również zmniejszoną filtracją kłębuszkową nerek. Osłabieniu ulega perystaltyka jelit i upośledzona jest motoryka pęcherzyka żółciowego, pogarsza się stan gospodarki lipidowej ustroju. Następuje osłabienie reakcji na bodźce i siły mięśni. Niedoczynność tarczycy jest jednak skutkiem, a nie przyczyną. Przyczyny choroby autoimmunologicznej, jaką jest Hashimoto, należy upatrywać w źle funkcjonującym układzie odpornościowym, predyspozycjach genetycznych i czynnikach środowiskowych. Nadzieją na poprawę stanu zdrowia pacjentek z tą chorobą wydaje się indywidualnie prowadzona dietoterapia i suplementacja, a dalsze badania nad rolą diety w chorobie Hashimoto są niezmiernie pożądane i mogą przynieść konkretne zalecenia oraz pomóc wpierać proces leczenia.

Opis przypadku

Do poradni dietetyki medycznej zgłosiła się 27-letnia kobieta z powodu zmagań z otyłością i postępującej choroby Hashimoto oraz licznych schorzeń towarzyszących. W wywiadzie medycznym zgłosiła zdiagnozowaną półtora roku temu chorobę Hashimoto oraz towarzyszącą hiperprolaktynemię czynnościową. Od kilku lat zmagała się również z zespołem policystycznych jajników i zaburzeniami miesiączkowania. W wywiadzie medycznym ustalono również, że od czterech lat występuje u pacjentki astma oskrzelowa, a od dzieciństwa towarzyszą jej alergie wziewne. Pacjentka zasygnalizowała też okresowo pojawiające się pokrzywki skórne i problem z wypadaniem włosów. W wywiadzie rodzinnym Hashimoto oraz cukrzyca typu 2. W dzieciństwie pacjentka przechodziła częste infekcje górnych dróg oddechowych, nawracające anginy i miała stosowane często antybiotykoterapie. Pacjentka uskarżała się również na złe samopoczucie, braki koncentracji i objaw „mgły mózgowej”, zmienne nastroje ze stanami depresyjnymi, a także na podskórne nagromadzenie płynów i dokuczliwe ataki astmy oskrzelowej.

Pacjentka zgłaszała stale towarzyszące jej uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, częste wzdęcia, odbijania...