Podstawy diagnostyki hormonalnej otyłości

Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia (ang. World Health Organization, WHO) ostatnie trzydzieści lat przyniosło potrojenie częstości występowania otyłości. W ciągu kilku najbliższych lat osoby otyłe będą stanowić nawet 15% dorosłej populacji na świecie [1]. Nierozpoznane i nieleczone czy niewłaściwie leczone schorzenia endokrynologiczne, takie jak: niedoczynność tarczycy, hipogonadyzm czy hiperkortyzolemia, mogą skutkować rozwojem otyłości wtórnej lub nasileniem otyłości prostej. Otyłość i zaburzenia funkcjonowania tkanki tłuszczowej mogą wpływać na dysfunkcje układu hormonalnego [2]. Dochodzi wówczas do zmian wydzielania m.in. adipokin, czyli hormonów wydzielanych przez tkankę tłuszczową, jak i innych substacji hormonalnie czynnych. Ważna jest świadomość zmian w funkcjonowaniu układu hormonalnego w otyłości, aby odróżnić chorobę wymagającą terapii hormonalnej od zmian wtórnych, gdzie redukcja masy ciała jest najwłaściwszym leczeniem.    
Choroby narządów endokrynnych mogą być przyczyną bądź powikłaniem otyłości, bądź być sprawą koincydencji. Dysfunkcje endokrynologiczne diagnozowane są nawet u 15–40% pacjentów z otyłością, jednak uważa się, że na otyłość wtórną do zaburzeń hormonalnych cierpi tylko około 5% pacjentów otyłych [3]. Szybki wzrost masy ciała w...