Ochrona skóry przed słońcem

Zgodnie z powszechnie panującą opinią ekspozycja na promieniowanie słoneczne poprawia samopoczucie, łagodząc objawy przemęczenia, a nawet depresji, wpływa korzystnie na naszą aktywność i zmniejsza problemy z zasypianiem, zwiększając produkcję melatoniny w nocy. Udowodnionym medycznie korzystnym efektem działania promieniowania słonecznego na skórę jest synteza witaminy D3 (cholekalcyferol), której szerokie spektrum działania przekłada się na regulację metabolizmu wapnia i fosforu, prawidłową mineralizację tkanki kostnej, modulację procesów wzrostu i podziału komórek w wielu narządach i tkankach. Mimo to korzystanie z kąpieli słonecznych powinno być umiarkowane i kontrolowane. Nadmierna ekspozycja niesie ze sobą poważne ryzyko oparzeń słonecznych i fotostarzenia. Nadmiar promieni słonecznych uszkadza również wzrok, jest przyczyną zapalenia spojówek, prowadzi do urazów soczewki i siatkówki, przyspiesza rozwój zaćmy. Długotrwałe i powtarzalne narażenie na promienie UV niesie ze sobą ryzyko wielu mutacji w melanocytach, które w efekcie dają komórce zdolność do niekontrolowanych podziałów, co w konsekwencji zwiększa ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych skóry (czerniaka oraz niebarwnikowych nowotworów skóry). Promieniowanie UV wspomaga fotostarzenie skóry i rozwój nowotworów skóry poprzez szereg mechanizmów, w tym bezpośrednie uszkodzenie komórek (poprzez mutacje genów i stres oksydacyjny), aktywację miejscowej odpowiedzi zapalnej, tłumienie skórnej odporności przeciwnowotworowej i tworzenie „kryzysu energetycznego” w komórkach skóry, utrudniającego skuteczną naprawę DNA [1].

Promieniowanie a skóra

Najbardziej szkodliwa składowa światła słonecznego to promieniowanie ultrafioletowe B (UVB, 280–320 nm), które przenika do warstwy podstawnej naskórka. Pobudza syntezę...