0
1084
Czarny imbir (Kaempferia parviflora), zwany również tajskim żeń-szeniem, to roślina o właściwościach leczniczych z rodziny Zingiberaceae [1]. Jej kłącza były wykorzystywane od wieków w medycynie ludowej, głównie na obszarach tropikalnych – w Tajlandii, Malezji i przyległych im wyspach [1].
W szeregu badań wykazano, że czarny imbir charakteryzuje się szerokim spektrum działania, od właściwości przeciwzapalnych, antyalergicznych czy przeciwnowotworowych, po kardioprotekcyjne, antybakteryjne, przeciwwrzodowe, a nawet antydepresyjne [1–13]. Kaempferia parviflora (KP) jest również uważana za skuteczny afrodyzjak, którego właściwości potwierdzono naukowo [14–17]. Jako główne metabolity odpowiedzialne za lecznicze działanie czarnego imbiru sklasyfikowano dotychczas flawonoidy, takie jak 5-hydroksy-7-metoksyflawon, 5,7-dimetoksyflawon i 3,5,7-trimetoksyflawon. Kłącza zawierają dodatkowo olejek lotny, chalkony i fenologlikozydy [18].
Czarny imbir a aktywność fizyczna
Metaanaliza badań dotyczących wpływu Kaempferii na wydolność fizyczną wykazała, że stosowanie 180 mg czarnego imbiru/dobę istotnie zwiększyło siłę uścisku obu dłoni po 2 miesiącach w porównaniu z grupą placebo. Dodatkowa suplementacja nie wykazała jednak istotnego wpływu ani na wyniki uzyskiwane w sprintach, ani w ćwiczeniach wytrzymałościowych [1].
POLECAMY
Czarny imbir a przewód pokarmowy
W badaniach Jeong i wsp. wykazano, że ekstrakt etanolowy KP hamuje wzrost Cronobacter spp., enterokrwotocznyc...
