ARFID (Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder) to zaburzenie polegające na ograniczaniu lub unikaniu przyjmowania pokarmów. Chociaż przypadki dzieci czy osób dorosłych, które wykazują podobną tendencję, były od zawsze, dopiero w 2013 r. zdefiniowano w klasyfikacji DSM-5 zaburzenie ARFID.
ARFID nie ma charakteru krótkotrwałego, a konsekwencje mogą być na tyle poważne, że zarówno sam pacjent, jak i jego rodzina wymagają kompleksowej i starannej opieki terapeutycznej.
Niestety, wiedza na temat ARFID nadal nie jest wystarczająca, dlatego zaburzenie to nie zawsze jest rozpoznawane u pacjentów lub jest mylone np. z neofobią czy jadłowstrętem psychicznym [3, 4, 8].
Rodzice dzieci z zaburzeniem ARFID zgłaszają, że nie wykazują one większego zainteresowania jedzeniem, nie dopytują o nie, a wręcz przeciwnie – stwarzają wrażenie, jak gdyby nigdy nie odczuwały głodu i bardzo długo potrafią wytrzymać bez jedzenia. Należy jednak pamiętać, że osoby z ARFID wykazują pozorny brak zainteresowania jedzeniem, ponieważ chętnie spożywają produkty z grupy preferowanej.
Rachel Brayant-Waugh podaje, że ARFID jest stanem heterogenicznym z czterema odmiennymi kryteriami, które doprowadzają do właściwej diagnozy [1]. Kryteria te to: znaczna utrata masy ciała lub brak przyrostu masy ciała, ograniczona dieta mogąca skutkować niedoborem składników odżywczych, zależność od żywienia przez sondę oraz wyraźna ingerencja w funkcjonowanie psychospołeczne.
Gillian Harris zaznacza jednak, że nieodpowiednie przyrosty masy ciała są tylko wtedy, kiedy pacjent nie otrzymuje produktów,...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
