Wspomaganie terapii halitozy za pomocą diety

Terminem „halitoza” (inaczej: łac. fetor ex ore, ang. oral malodor lub bad breath) określa się wyraźny i uporczywy nieprzyjemny zapach z ust, który związany jest z obecnością w wydychanym powietrzu lotnych związków siarki. U podłoża występowania halitozy leżą m.in. zmiany w obrębie jamy ustnej, zaburzenia ogólnoustrojowe, a także rodzaj spożywanego pokarmu. Problem ten dotyczy osób pochodzących z różnych środowisk, natomiast w perspektywie długoterminowej może prowadzić do utrudnienia relacji międzyludzkich, a nawet izolacji społecznej [1–2].

Klasyfikacja i etiologia halitozy

Przyczyny występowania halitozy są złożone i zależą od wielu czynników. Wyróżnia się trzy zasadnicze rodzaje tego schorzenia, których podział zaprezentowano na rys. 1. Halitoza prawdziwa charakteryzuje się występowaniem przykrego zapachu z ust, który wyczuwalny jest zarówno przez osobę cierpiącą na tę chorobę, jak również otoczenie. Dzieli się ona na halitozę fizjologiczną oraz patologiczną. W przypadku tej pierwszej nie stwierdza się zmian chorobowych, a obecność nieprzyjemnego zapachu spowodowana jest zachodzeniem procesów gnilnych w jamie ustnej, zazwyczaj w trakcie snu. Objawy nieprzyjemnego oddechu najczęściej ustępują po porannej higienie lub spożyciu posiłku. Halitoza patologiczna związana jest z występowaniem nieprawidłowości w jamie ustnej lub poza nią, które wymagają odpowiedniej diagnostyki oraz leczenia [1, 3]. Z kolei pseudohalitoza (halitoza rzekoma) oraz halitofobia są zaburzeniami natury psychologicznej, w przebiegu których pacjent uskarża się na występowanie nieprzyjemnego zapachu z usta, pomimo iż w badaniu przedmiotowym nie jest on wyczuwalny [4].

Szacuje się, że 80–90% przypadków nieprzyjemnego zapachu z ust znajduje swoje źródło w obrębie jamy ustnej (tabela 1) [5]. To wynik niedostatecznej higieny zębów, dziąseł oraz...