Rola dietetyka w leczeniu migreny

Migrena jest pierwotnym, napadowym bólem głowy związanym z nadpobudliwością czuciową. Jej głównym objawem jest ból głowy, który zanim się pojawi, może być poprzedzony innymi objawami (tzw. aura), takimi jak zaburzenia widzenia, nadwrażliwość na światło, dźwięk i zapachy, mdłości czy wymioty. Aura występuje u ok. 30% pacjentów z migreną i stanowi podstawę kryterium dwóch najważniejsze kategorii migreny: 
(1) migrena bez aury i (2) migrena z aurą [1]. Migrena dotyka ok. 12% światowej populacji i jest diagnozowana częściej u kobiet niż u mężczyzn (stosunek 3 : 1) [2–4]. Liczba incydentów migreny zwiększa się od okresu dojrzewania i stopniowo rośnie do 35.–39. roku życia. Spadek obserwowany jest w późniejszym okresie życia, zwłaszcza po menopauzie [5].

Patofizjologia migreny

Dokładna patofizjologia migreny nadal pozostaje niejasna. Początkowo funkcjonowała naczyniowa teoria migreny z powodu pulsującego charakteru bólu, jaki wywołuje. Teoria 
ta postulowała, że ból głowy jest spowodowany rozszerzeniem się naczyń krwionośnych, a aura ich zwężeniem. Jednak późniejsze badania wykazały, że teoria ta ma wiele niespójności, np. u 1/3 pacjentów nie obserwuje się w ogóle pulsującego bólu [6]. 

Aktualnie sugeruje się raczej, że migrena jest następstwem szeregu pierwotnych zaburzeń neuronalnych wewnątrz- i zewnątrzczaszkowych [7].

Udowodniono, że migrena ma silne podłoże dziedziczne [3]. 

Ryzyko wystąpienia migreny u krewnych chorych jest 3-krotnie wyższe niż u krewnych osób zdrowych. Jednak do tej pory nie zidentyfikowano dokładnego wzorca dziedziczenia tego zaburzenia. Uważa się, że podłoże genetyczne migreny jest złożone i może wynikać z współdziałania predyspozycji genetycznych i czynników środowiskowych [8, 9]. Stąd obecnie czynniki środowiskowe wyzwalające ataki migreny są uważane za jeden z ważniejszych elementów w patomechanizmie migreny, a jednymi z najlepiej opisanych są te związane ze stylem ż...