Dieta w łuszczycy

Łuszczyca – przewlekła choroba zapalna

Łuszczyca jest przewlekłą, niezakaźną, zapalną chorobą skóry o podłożu immunologicznym. Według WHO dotyka około 0,09–11,4% populacji, w zależności od pochodzenia. Może wystąpić w każdym wieku, jednak najczęściej manifestuje się w grupie wiekowej 50–69 lat [1]. Choroba charakteryzuje się przewlekłym przebiegiem z tendencją do samoistnego ustępowania objawów, ale i nawrotów. Obecnie nie istnieje lek umożliwiający wyleczenie choroby. Objawy obejmują przede wszystkim skórę, paznokcie, ale także i stawy. Pomimo że łuszczyca kojarzona jest głównie jako choroba skóry, należy pamiętać, że jest to również choroba ogólnoustrojowa [2].

Przyczyny oraz objawy choroby

Czynniki genetyczne, immunologiczne i środowiskowe odgrywają główne role w złożonej etiologii łuszczycy. Zaburzenia immunologiczne, które prowadzą do zwiększonej produkcji cytokin prozapalnych, biorą udział w patogenezie choroby. Wzrost aktywności limfocytów Th1, Th17, Th22 prowadzi do produkcji nadmiernych ilości czynników prozapalnych, takich jak białko C-reaktywne (CRP), interleukiny, interferon γ, czynnik martwicy nowotworów (TNF-α), ceruloplazmina i inne. Stężenie tych czynników jest zwiększone zarówno w ostrej fazie łuszczycy, jak i w czasie remisji. TNF-α odgrywa kluczową rolę w patogenezie choroby, ze względu na stymulujący wpływ na proliferację keratynocytów [2–3]. Dodatkowo badania potwierdzają związek między występowaniem łuszczycy a genami w układzie zgodności tkankowej HLA (w szczególności HLA-Cw6). Jednak możliwe jest, że schorzenie nigdy nie rozwinie się u nosicieli genów związanych z chorobą [4]. Czynnikami środowiskowymi, które mogą prowadzić do manifestacji łuszczycy lub eskalacji...