Diagnoza lekarska wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Nieswoiste choroby zapalne jelit (NZJ), w tym choroba Leśniowskiego-Crohna (LC) oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) to przewlekłe, nieuleczalne choroby przewodu pokarmowego, których częstość zdecydowanie wzrasta w ostatnich latach. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego to przewlekły, o nieznanej etiologii, rozlany proces zapalny błony śluzowej jelita grubego, w którym ciągłość zmian rozpoczyna się od odbytnicy. Choroba przebiega z naprzemiennymi okresami zaostrzeń i remisji. Dotyczy głównie ludzi młodych, pomiędzy 20. a 40. rokiem życia. W ostatnich latach lawinowo rośnie liczba dzieci, u których diagnozuje się chorobę zapalną jelit. Najczęściej chorują dzieci pomiędzy 11. a 15. rokiem życia. Różnice wartości wskaźników epidemiologicznych zależą od lokalizacji geograficznej i rasy (większa częstość u rasy białej). 

Etiologia choroby jest złożona. Przyjmuje się, że rozwija się pod wpływem negatywnych uwarunkowań środowiskowych i genetycznych oraz określonego profilu immunologicznego (tabela 1). Zapalenie prowadzi do uszkodzenia bariery jelitowej, zwiększenia jej przepuszczalności i w efekcie następuje rozwój i podtrzymanie permanentnego zapalenia. Dane epidemiologiczne oraz badania molekularne wskazują, że WZJG oraz LC są uwarunkowane wielogenowo.

Objawy choroby zależą w głównej mierze od jej lokalizacji, postaci i ciężkości. Należą do nich: biegunka > 6. tygodni, często z bolesnym parciem (najczęściej zgłaszany objaw), bóle w podbrzuszu, obecność krwi i/lub śluzu w stolcu i niedokrwistość z niedoboru żelaza. Towarzyszą często objawy ogólne w postaci złego samopoc...