PRENUMERUJ

Autor: Ewa Otto-Buczkowska

prof. dr med. specjalista pediatrii i diabetologii. Aktualnie na emeryturze.  Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego oraz członek zagranicznych towarzystw naukowych: ISPAD – International Society for Pediatric and Adolescent Diabetes oraz EASD – European Association for the Study of Diabetes. Jest autorem lub współautorem ponad 300 publikacji oraz autorem, współautorem lub redaktorem 
21 podręczników wydanych w kraju i za granicą, promotorem doktoratów oraz kierownikiem specjalizacji w dziedzinie pediatrii i diabetologii kilkudziesięciu lekarzy

Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Zaburzenia homeostazy glukozy w czasie ciąży – rozpoznanie, prewencja i leczenie

Ciąża zawsze wiąże się z obniżeniem wrażliwości na działanie insuliny. Cukrzyca ciążowa (GDM) ujawnia się, kiedy sekrecja insuliny nie jest wystarczająca dla kompensacji insulinooporności towarzyszącej ciąży. Cukrzyca ciążowa definiowana jako stopień nietolerancji glukozy po raz pierwszy wykryty w ciąży jest czynnikiem ryzyka powikłań okołoporodowych. Wczesne rozpoznanie choroby może zmniejszyć ekspozycję płodu na matczyną hiperglikemię i zmniejszyć ryzyko powikłań. Nawet bardzo łagodne zmiany w tolerancji glukozy mogą prowadzić do nadmiernego lub dysharmonijnego wzrostu płodu. Zaburzenie homeostazy glukozy w czasie ciąży, niezależnie od nasilenia zmian, jest czynnikiem ryzyka rozwoju nietolerancji glukozy po porodzie.

Czytaj więcej

Cukrzyca typu 1 – rozpoznanie i leczenie

Cukrzyca typu 1 (ang. type 1 diabetes, T1D) to schorzenie o podłożu autoimmunologicznym. Jest wynikiem dysfunkcji komórek β i wynikającego stąd niedoboru insuliny. W cukrzycy typu 1 dysfunkcja ta jest spowodowana zniszczeniem komórek przez procesy autoimmunologiczne. Wystąpienie tego zjawiska wiąże się z istnieniem genetycznej predyspozycji oraz działaniem czynników środowiskowych. Jednak sekwencja procesów prowadzących do ostatecznego zniszczenia komórek β nie została jeszcze ostatecznie rozstrzygnięta. Terapia cukrzycy typu 1 wiąże się z koniecznością stałego podawania insuliny egzogennej parenteralnie. W chwili obecnej uważa się, że optymalne jest stosowanie metody ciągłego monitorowania glikemii (CGM) pozwalające na ocenę czasu utrzymywania glikemii w przedziale docelowym (TIR). Obok poszukiwania metod coraz lepszego leczenia cukrzycy typu 1 trwają prace nad poszukiwaniem metod zapobiegania jej wystąpieniu. Nadzieje budzi wykorzystanie inżynierii genetycznej do zahamowanie procesów autoimmunizacji i apoptozy komórek β zarówno u osób z ryzykiem rozwoju cukrzycy, jak i u chorych po transplantacji komórek wyspowych.

Czytaj więcej